W październiku ubiegłego roku w mediach rozgorzała dyskusja na temat tego, czy otyły lekarz nadaje się na lekarza, a tym bardziej na ministra zdrowia. Przyczynkiem do tej dysputy była nominacja na belgijską minister zdrowia Maggie dr Block – cierpiącej na otyłość lekarki z 25-letnim stażem i jednego z najpopularniejszych w Belgii polityków.

Przeciwnicy tej nominacji twierdzili, że otyły lekarz (i  minister zdrowia) jest niewiarygodny. Dziennikarze powątpiewali w skuteczność działań prewencyjnych i promujących zdrowy styl życia wśród pacjentów prowadzonych przez lekarzy, którzy sami borykają się z nadmierną masą ciała. Okazuje się, że podobne odczucia wobec lekarzy z nadwagą mają „zwykli” pacjenci. Gruby lekarz cieszy się mniejszym autorytetem i zaufaniem ze strony pacjentów – pokazała ankieta przeprowadzona w 2013 r. w grupie 360 amerykańskich pacjentów. Stwierdzono też, że pacjenci są mniej skorzy do przestrzegania zaleceń terapeutycznych i dietetycznych otrzymanych od lekarza z nadwagą oraz są bardziej skłonni do zmiany lekarza, jeśli ten, który prowadzi ich leczenie ma nadprogramowe kilogramy. Taki stosunek pacjentów do lekarzy z nadwagą okazał się być niezależny od masy ciała samych pacjentów. Wyniki tej analizy zostały opublikowane w listopadzie 2013 r. w International Journal of Obesity.

Inne badanie wykazało, że przyczyna mniejszej skuteczności lekarzy z nadwagą może leżeć w nich samych. Kwestionariusz przeprowadzony wśród 500 amerykańskich lekarzy rodzinnych dowiódł, że medycy, którzy borykają się ze zbyt dużą masą ciała niechętnie, w porównaniu do lekarzy z normalnym BMI, rozmawiają na temat masy ciała, diety i aktywności fizycznej ze swoimi pacjentami. „Lekarze ci nie czują się pewni swoich kompetencji w tym zakresie” – mówiła główna autorka tego badania prof. Sara Bleich z Johns Hopkins Bloomberg School of Public Health.

Szczegółowe wyniki tego badania przedstawiały się następująco:

1. Zaledwie 18% lekarzy z nadwagą lub otyłością rozpoczyna rozmowę na temat redukcji masy ciała z otyłym pacjentem, podczas gdy w grupie lekarzy z normalną masą ciała robi to 30% z nich.
2. Poczucie wiary w swoje kompetencje podczas dawania pacjentom porad dotyczących diety deklaruje 53% lekarzy z normalnym BMI i tylko 37% lekarzy z BMI powyżej normy. W przypadku porad dotyczących aktywności fizycznej jest to odpowiednio 56 i 38% lekarzy.
3. Ponad 70% szczupłych lekarzy uważa, że mogą być oni partnerami dla swoich pacjentów w ich walce ze zbyt dużą masą ciała, podczas gdy podobne przekonanie deklaruje tylko około połowa lekarzy z nadwagą lub otyłością.
4. Lekarze z nadwagą lub otyłością są bardziej skłonni do diagnozowania nadwagi lub otyłości u swoich pacjentów i inicjowania rozmowy na ten temat, jeśli oszacują, że BMI pacjenta jest wyższe niż ich własny wskaźnik BMI.
5. Lekarze z nadwagą i otyłością chętniej niż ich szczupli koledzy przepisują pacjentom leki pomagające zrzucić zbędne kilogramy, a rzadziej zalecają modyfikacje stylu życia.

Zdaniem ekspertów, wyniki te są bardzo niepokojące. Liczba osób otyłych na świcie wciąż rośnie, a lekarze rodzinni będący w założeniach pierwszym frontem walki z epidemią nadwagi, nie zawsze potrafią prawidłowo diagnozować i leczyć otyłych pacjentów. Zwłaszcza, jeśli sami też borykają się z problemem zbyt dużej masy ciała. Amerykańscy badacze postulują zatem stworzenie specjalnych programów wsparcia dla lekarzy z nadwagą.

1. „The effect of physicians’ body weight on patient attitudes: implications for physician selection, trust and adherence to medical advice” Int J Obes. 2013 Nov;37(11):1415-21. doi: 10.1038/ijo.2013.33.

2. „Impact of Physician BMI on Obesity Care and Beliefs”; Sara N. Bleich, Wendy L. Bennett, Kimberly A. Gudzune and Lisa A. Cooper; Obesity, published online 19 January 2012; DOI:10.1038/oby.2011.402.

More from Publikacje

---

Editor Picks

---